“Studeren jullie wel elke dag? Anders wordt het nooit wat.” De stem die uit het anderhalf turf hoge knulletje kwam, was nog lang niet toe aan de baard in de keel, maar wel al opvallend krachtig. Een paar leden van de ‘Jazz Kidz’ staken een beetje beschroomd hun vinger op. Ze werden vol verbazing door de anderen aangestaard.

Even daarvoor was Daniël voor de band gesprongen en had mij gevraagd of hij iets mocht zeggen. Hij deed niet eens moeite om op een antwoord te wachten en duwde mij, de dirigent, opzij.

De lichting die dit jaar op de Muziekschool Amsterdam was begonnen aan hun eerste kennismaking met jazz, samenspelen en improviseren, was bijzonder luidruchtig. Veertien kinderen van 8 tot 12 jaar met hun instrument in een lokaal met ook nog eens vier drumstellen, zijn lastig stil te krijgen. Daniël van 11 was de ergste. Al maanden was ik bezig om hem een beetje in toom te houden, en niet alleen ik, maar heel de band verzuchtte regelmatig: “Daniël!”.

Daniël was echter ook een prima trompettist. Hij kende altijd alle stukken, speelde alles uit zijn hoofd en nam de zeskoppige trompetsectie mee op sleeptouw en de rest van de band ook als dat nodig was. Hij had zich hierdoor een autoriteit toegeëigend die hem ook door de andere kinderen werd gegund. Andere druktemakertjes zouden hier niet mee zijn weggekomen.

Ik betrapte mezelf er ook op dat ik van hem meer kon hebben omdat hij ‘leverde’. En hij kreeg zelf door dat zijn omgeving hem ineens een stuk serieuzer nam omdat hij goed was in iets wat hij leuk vond.

Na dit voorval, waar ik vaak eventjes om moest grinniken, bleef ik rondlopen met het probleem dat ik een oplossing moest vinden voor die enorme bak ongerichte drukte en lawaai die hij met zich meebracht en die langzamerhand steeds meer kinderen aanstak.

Tot ik op een dag aan judo dacht... Mijn broertje haalde ooit een witte band met gele slip (zoiets vergeet je niet), veel verder gaat mijn kennis van judo niet. Maar het idee van de meebuigende wilg heb ik altijd indrukwekkend gevonden, en dat bracht mij op een idee.

Ik begon Daniël steeds meer verantwoordelijkheid in de band te geven, eerst als bandleider in de band, daarna als dirigent voor de band. Voorzichtig aan, want ik moest goed in de gaten houden hoe de andere kinderen daarop reageerden en hoe hij er zelf mee omsprong. Zijn rol als solist moest ik inperken om anderen ook een kans te geven.

Als laatste nam hij de hele presentatie over: voorstellen van de band, aankondigen en contact maken met het publiek. De laatste optredens ben ik helemaal niet meer op het podium geweest.

In de laatste repetitie zei hij tot algehele hilariteit dat ze toch echt rustiger moesten zijn omdat hij anders de repetitie niet kon leiden. Nog eenmaal klonk uit alle kelen tegelijk: “Daniël!”.

Inmiddels is hij 13 geworden en doorgestroomd naar een volgende band. Afgelopen week, op weg naar het lokaal voor de eerste les aan de nieuwe lichting Jazz Kidz, overviel mij de doodse stilte, maar toen ik de hoek om kwam, zag ik dat er wel degelijk een repetitie was: vijftien lieve Jazz Kidz in spe keken mij zwijgend en nieuwsgierig aan.

Daniël, ik zou die naam onthouden als hij niet om privacyredenen gefingeerd was.