Bij mijn geboorte was ik enkelzijdig (links) doof en rechts zwaar slechthorend. Met een hoortoestel kon ik me goed redden, tot ik op mijn 37ste plotsdoof* werd aan mijn rechteroor. Toen was ik helemaal doof. Na een onzekere tijd hoorde ik over een CI en besloot ik ervoor te gaan, nu veertien jaar geleden. Ik heb altijd al van muziek gehouden en heb een goed gevoel voor ritme, als meisje zat ik zelfs op dansles.
Spraak
Na de implantatie van de CI was ik meer met spraak bezig dan met muziek. Toen ik mensen weer goed kon verstaan, wilde ik ook graag weer van muziek kunnen genieten. Mijn eerste ervaringen met luisteren naar muziek en liedjes met mijn CI waren een teleurstelling, het klonk nergens naar. Maar na een poosje zette ik tijdens een autorit toch weer een cd op. De verrassing was groot, de muziek klonk weer als muziek en de zangstem was herkenbaar. Dit was voor mij een heel emotioneel moment. Vooral de muziek die ik al kende kon ik weer herkennen. Nieuwe liedjes bleven moeilijker maar ook daar begon ik van te genieten. Er ging een wereld voor mij open.
Langzaam opgebouwd
Ik ben begonnen met luisteren naar muziek en liedjes die ik van vroeger kende. Dat heb ik langzaam opgebouwd, met muziekinstrumenten leren herkennen door eerst één instrument te beluisteren, daarna een tweede erbij en steeds meer. Dat zocht ik allemaal zelf uit met cd, dvd, YouTube met de songteksten erbij. Er bestaat nauwelijks een programma voor CI-gebruikers om zelf muziek en/of liedjes te leren luisteren want CI-leveranciers zijn gericht op spraak verstaan. Muziek en liedjes luisteren is een extra.
Ook interessant is dat ik vóór mijn CI-tijd een hekel had aan het geluid van violen, die deden pijn aan mijn oren. Mijn oma was gek op André Rieu. Door hem heb ik nu een viool weer als prettig ervaren. Mijn grote wens is om een keer een concert van André Rieu mee te maken.
Gevoel
Tot slot, mijn motto is dat het niet zo belangrijk is of je muziek en/of het instrument herkent. Het gaat
vooral om het gevoel, de emoties die de muziek bij je oproept.
*Als iemand in een paar minuten of zelfs seconden plotseling geheel doof wordt, spreken we van plotsdoofheid.
