Mijn avontuur als docent muziek op Lund International School in Zweden is twee maanden geleden begonnen. Na twee explosieve eerste weken, waarin alles nieuw was; cultuur, werkomgeving, twee nieuwe talen (Engels en Zweeds) twee functies (muziekdocent en hoofd van de buitenschoolse opvang) begint er nu langzaamaan wat routine te komen en dat is fijn. Ik bemerk bij mezelf de sterke behoefte aan vaste patronen, kaders waarbinnen ik mag functioneren. Voor mij zijn dat voorwaarden om te kunnen werken, en waarom zou het bij kinderen anders zijn? Gelukkig ben ik op een goede school terecht gekomen wat dat betreft. Er heerst een bijna ouderwets regime als het gaat om orde, structuur. Nu ik alle radertjes begin te zien die het systeem laten draaien, ben ik onder de indruk. Het begint al op het plein, voordat de school begint. Tien minuten voor half negen gaan de kinderen per klas in hun rij klaar staan, ze worden opgehaald door hun eigen leerkracht die hen begeleidt door de gangen en over de trappen naar het eigen lokaal. Zodra de leerlingen de school binnenkomen, dempen zij hun spreekvolume. In de gangen mag niet worden gepraat, alleen gefluisterd. Wel mogen ze “good morning” zeggen. Bij de ingang staat een stafmedewerker om een oogje (oortje) in het zeil te houden. Zo nodig worden de kinderen op strenge doch vriendelijke toon herinnerd aan de regels. Door het klimaat is het ook een hele logistieke uitdaging om met z’n allen van buitenkle- ding (sneeuw-/regenpak en laarzen) naar binnenkleding te wisselen (normale kleding onder regenpak en sloffen/crocs). Ook dit gaat volgens vaste procedures. De klas staat in een rij langs de wand van de hal, terwijl steeds twee kinderen tegelijk worden “afgepeld” om vervolgens naar de klas te gaan. Dit om te voorkomen dat de gang geblokkeerd wordt doordat iedereen tegelijk op de grond neerploft om schoenen te wisselen. Niet alleen het lesprogramma maar ook de buitenschoolse opvang en lunchpauze vallen onder de verantwoordelijkheid van de school. De kinderen wassen hun handen, gaan daarna in de rij staan en scheppen hun eigen lunch op, nemen plaats in de lunchruimtes en eten hun bordje zo goed mogelijk leeg. Als dat niet lukt, moeten ze vragen of ze het restant van hun bord mogen afschrapen in de daarvoor bedoelde afvalemmer: “miss Tanja, can I scrape?”. Na afloop maken ze hun eigen plek aan tafel schoon met een doekje, dat uit een emmer met sop wordt gepakt. Dan opnieuw in de rij waar de klassendocenten hen weer komen oppikken. Vergeef me deze opsomming maar al deze details maken het klimaat leefbaar en vooral: werkbaar op een school. Want iedereen vaart wel bij rustige gangen en opgeruimde lokalen. Niet alleen de prikkel-gevoeligen onder ons. En dan heb ik het nog niet eens over mijn ordelijke muzieklokaal gehad. Daar kom ik de volgende column dan op terug. Vanmiddag bij de lunch vond een leerling van groep 3 het grappig om de rijst over de tafel en vloer uit te strooien. Dus ik maak me geen illusies; kinderen blijven kinderen. Hij moest het wel allemaal zelf schoonmaken.