Afgelopen januari ben ik begonnen met mijn nieuwe baan als pabodocent. Een gekke periode om te starten met een nieuwe baan, een tijd waarin alle colleges online waren. Hoe geef je muziekles in een online periode waarin samen zingen alleen te doen is als alle microfoons uit staan? Ik besloot veel te zingen, waarbij de studenten vanuit hun slaapkamer met mij mee konden zingen. Het ging, maar eigenlijk niet. Want wat de studenten zongen, of het op toon en in hetzelfde tempo was, daar had ik geen idee van. 

Een enkele student vroeg hulp bij het zingen, want er moest wel een tentamen gehaald worden. Met deze studenten sprak ik online af, één op één. Nu kon ik de studenten wel horen. En als ik eerlijk ben, ik schrok van hun zangkwaliteiten. In een enkel extreem geval klonk het alsof de student nog nooit van zijn leven had gezongen. Soms had ik te maken met studenten die geen toon konden overnemen, die een simpele kindermelodie als Visje visje in het water niet op toonhoogte konden nazingen of daar een totaal andere melodie van maakten, of zelfs een melodie met een stijgende kwint veranderden in een met een dalende terts. Er staat al een jaar of tien een boek in mijn kast van Willem Gehrels met de titel: “Wat dunkt u, heb ik een taak?”, ik had mijn taak na deze online lessen te pakken: de pabostudenten leren zingen. 

Maar daar kwam in september een nieuwe taak bij. Het nieuwe collegejaar startte, wat voor mij wederom een nieuwe situatie was: de studenten mogen weer naar de campus komen. Eindelijk heb ik de hele klas voor mijn neus. De studenten komen de eerste les binnen, met angst in de ogen, zweethanden en knikkende knieën. Ik schrik. Hoe kan het dat de studenten bang zijn voor muziek? Muziek is voor mij het leukst wat er is, ik leef op muziek, ik ga ‘aan’ van muziek. En ook voor studenten is muziek verweven in hun leven; ze luisteren er dag en nacht naar. En toch vinden ze de muziekles eng. Hoe komt dit? Waar is het misgegaan? 

Ik neem een nulmeting af: hoeveel jaar muziekonderwijs heb je gehad tot nu toe? “Nul”! Wat verwacht je van de muziekles? “Dat we solo moeten gaan zingen”. De oorzaak van de angst is me nu duidelijk, met nul jaar muziekervaring solo zingen, daar zou ik ook bang van worden. Kortom, mijn extra taak is: angst rondom het vak muziek wegnemen. Want als die angst weg is en mijn studenten blij en enthousiast worden van de muziekles, dan zullen zij gaan zingen met hun stageklassen, en later met hun eigen klassen. Zij kunnen ervoor zorgen dat ik over pakweg 15 jaar hun leerlingen in de klas krijg, die niet bang zijn voor muziek, maar enthousiast worden van muziek! Hoe ik dat ga aanpakken? Door heel veel samen te zingen!