Als Jasmijn Kalis met haar blokfluit het podium oploopt, zijn we al een stief aantal uurtjes naar de vele prijswinnaars van De Muziekwedstrijd van het Prinses Christina Concours (PCC) aan het luisteren. De enorme ruimte in het Spoorwegmuseum in Utrecht is voor een derde gevuld met een kloeke stoomtrein met daarvoor een podium, en voor een derde met ouders, broertjes, zusjes, andere familieleden en belangstellenden. Iedereen is aandachtig, op wat rondrennende kinderen na.

Jasmijn is naar het podium geroepen omdat zij ‘De Muziekwedstrijdprijs’ krijgt, waarover later meer, zij mag na ontvangst van de oorkonde een stuk spelen. Jurylid Bart de Kater, zelf klarinettist bij het Nederlands Blazers Ensemble, geeft Jasmijn haar oorkonde, feliciteert haar met de prijs en licht toe waarom de jury unaniem was: ”Wij zien in jou een musicienne die nu al uitstijgt boven het instrument. Je vertelt echt een verhaal. Vooral je timing, daar blink je in uit. Je duwt en trekt aan de tempi, de ruimte tussen de noten is interessant en spannend en getuigt van muzikantschap. Jij kunt op blokfluit al veel dynamische verschillen maken, je beheerst de techniek. Het is een feest om naar jou te luisteren.”

Na deze woorden zie je iedereen wat rechter op zijn stoel gaan zitten. Deze middag is alle feedback die juryleden op het podium geven aan de deelnemende kinderen vrij complimenteus, maar dit keer nog net iets meer. Ik word plaatsvervangend zenuwachtig voor het meisje op het podium.

Ieder kind kan wel iets

”Vandaag is het doel, te laten meemaken hoe leuk optreden is”, zegt directeur van het PCC Alexander Buskermolen een paar uur eerder bij de opening van deze feestelijke slotceremonie van De Muziekwedstrijd. Hij staat op het podium en kreeg zojuist het woord van de presentatrice van deze middag, Klaasje Meijer, oud-prijswinnares van het Prinses Christina Concours.

Alle kinderen in de zaal zijn deelnemers aan de wedstrijd, of broertjes of zusjes daarvan. Winnaars weten dat ze een prijs hebben gewonnen, maar nog niet wélke, en dat ze hier mogen optreden. Daar zijn ze zo te zien goed op voorbereid. Ik zie veel glitterende prinsessenjurken, een paar kinderen in prachtige Chinese klederdracht, twee jongetjes in roze kostuum. Een van hen blijkt Yifan Jing (8) te zijn, die even later de originaliteitsprijs in ontvangst neemt voor zijn pianospel. Met bravoure en veel dramatiek in zijn gebaren speelt hij zijn stuk.

Presentatrice Klaasje legt aan het begin van de middag in jip-en-janneketaal uit hoe het zit met de prijzen: ”Ieder kind kan wel iets. Dus we doen niet meer prijs één, twee, en drie maar we hebben verschillende categorieën.” Individuele deelnemers zijn in twee leeftijdscategorieën ingedeeld: 4-8 jaar en 9-12 jaar, daarnaast is er een categorie ‘groepen’ met kinderen van 4 tot 12 jaar. Binnen elke categorie zijn diverse prijzen te winnen: de originaliteitsprijs, de samenspelprijs, de performanceprijs (podiumpresentatie), de beginnende muzikantprijs voor het kind dat nog maar kort les heeft (twee jaar of minder), de makersprijs voor het mooiste eigen-geschreven muziekstuk, de muzikaliteitsprijs voor de beste muzikale beheersing van een instrument, en ‘De Muziekwedstrijd Prijs’ voor degenen die meerdere kwaliteiten lieten zien. Daarnaast worden aanmoedigingsprijzen uitgereikt. De winnaars daarvan krijgen een oorkonde uitgereikt op het podium maar treden niet op.

Klaasje zal de komende uren maar liefst 22 prijswinnaars, waaronder ook enkele groepen, naar het podium roepen. De kinderen springen dan op van hun stoel en rennen naar het podium om daar met een brede grijns het publiek in te kijken. Soms vergeten ze iets terug te zeggen als Klaasje hen iets vraagt, dan blijft het even stil terwijl Klaasje de microfoon onder hun neus houdt, maar dat drukt de pret allerminst.

Het optreden

Jurylid Bart de Kater vraagt Jasmijn Kalis hoe ze zich voelt nu ze op het podium staat. Jasmijn, op het oog rustig: “Eerst vond ik het wel oké dat ik ging optreden. Daarna dacht ik ‘oh nee! ik durf niet!’, maar nu ik op het podium sta denk ik ‘ik kan het’, want ik heb goed geoefend.”

Ze geeft de oorkonde weer even terug aan Bart om haar handen vrij te hebben voor de blokfluit, richt zich tot het publiek en legt uit dat het stuk dat zij gaat spelen over vogeltjes gaat die een gesprek met elkaar hebben. Dan begint ze te spelen. De zaal is stil en ik voel een soort verbazing groeien bij steeds meer mensen in het publiek. De jury heeft geen woord te veel gezegd. Je hoort écht vogeltjes, geen eenvoudige melodische lijnen of goed te volgen ritmes. Het is puur natuur. De nieuwe Lucie Horsch staat alweer te trappelen, denk ik bij mezelf. Jasmijn Kalis krijgt als prijs een masterclass, bedoeld als stimulans om vooral door te gaan op de ingeslagen weg.